Florencja – moje włoskie… szaleństwo.

Od mojego powrotu z Florencji mija właśnie rok. Jednak dopiero teraz postanowiłam opisać mój pobyt w tym mieście. Już kilkakrotnie próbowałam przelać wspomnienia na papier, jednak nic z tego nie wyszło. Potrzebowałam trochę czasu, aby ochłonąć i nabrać dystansu – za dużo wrażeń, za dużo myśli kłębiło mi się w głowie.

Wyjazd do Florencji był spontaniczną decyzją. Zbliżały się właśnie ferie zimowe i Walentynki, sprawdziłam rozkład lotów oraz ceny i wybór padł na Florencję. Jak powiedział George Bernard Shaw: “Czymże jest życie, jeśli nie szeregiem natchnionych szaleństw? –Trzeba tylko umieć je popełniać! A pierwszy warunek: nie pomijać żadnej sposobności, bo nie zdarzają się co dzień”. Nie zastanawiałam się długo, kupiłam bilet, zarezerwowałam hotel i… wyruszyłam w drogę, aby popełnić swoje kolejne szaleństwo.

Do Florencji przybyłam w późnych godzinach wieczornych. Był zimny lutowy wieczór. Hotel znajdował się ok. 400 m od głównych atrakcji Florencji, więc nie tracąc czasu, rozpoczęłam wieczorne zwiedzanie miasta. Lutowe temperatury trochę odstraszają turystów, więc z przyjemnością przemierzałam niemalże puste, wąskie uliczki. Trafiłam na Piazza della Signoria – plac z galerią pod gołym niebem z rzeźbami Donatella i Celliniego. Raj dla osób, które lubią obcować ze sztuką. Oczy mi się zaświeciły, serce zadrżało. To tutaj znajduje się
m.in. fontanna Neptuna, kopia rzeźby Michała Anioła – Dawid oraz grupa Herkulesa i Kakusa, wyrzeźbiona przez Bandinellego . Przemierzając uliczki Florencji, przypadkiem trafiłam na restaurację „Il Grillo” na Piazza di Santa Maria Novella. Z czystym sumieniem mogę ją polecić wszystkim odwiedzającym to miasto, w szczególności serwowaną tam pizzę, lazanię, sorbet z limoncello i boskie – tiramisu. Nie myślcie, że to wszystko zjadłam w jeden wieczór. Wróciłam tam jeszcze dwa razy, aby posmakować typowo włoskiej, domowej kuchni.

Pierwszy dzień przywitał mnie słońcem i ujemną temperaturą. Dzień rozpoczęłam od Galerii Uffizi. Można podziwiać tutaj m.in. dzieła Leonarda da Vinci, Michała Anioła, Rafaela, Caravaggio czy Rembrandta. Na szczęście bilety zarezerwowałam jeszcze przed
wyjazdem i nie musiałam stać w ogromnej kolejce. Zwiedzanie galerii zajęło mi około 4 godzin, ale wierzcie mi, jeden dzień to za mało, żeby zobaczyć wszystkie eksponaty. Dodatkowo z okien galerii można podziwiać Ponte Vecchio, a z tarasu, popijając kawę – Duomo i Palazzo Vecchio. Warto zatrzymać się tutaj na chwilę, by nie tylko wypić kawę, ale także skosztować słynnych włoskich lodów, tiramisu czy cannoli. Ponte Vecchio (most złotników) zachwyca zarówno za dnia, jak i o zmroku. Obecnie znajdują się tutaj rzemieślnicze warsztaty jubilerów i złotników. Florencja zachwyca bez względu na porę dnia czy roku. Wieczorem wybrałam się na Piazza Michelangelo, żeby podziwiać panoramę Florencji. Wróciłam tam jeszcze następnego dnia rano, gdy wraz ze wschodzącym słońcem miasto budziło się do życia.

Spacer po Florencji to z pewnością uczta dla wszystkich zmysłów. Piękna architektura splata się z zapachem świeżo parzonej w kawiarniach kawy i dźwiękami rzewnej muzyki ulicznych grajków.

Drugiego dnia postanowiłam zwiedzić Katedrę Santa Maria del Fiore. Jest to niekwestionowany symbol tego miasta. Warto „odstać” w długiej kolejce, by wybrać się na wieżę. Wspinając się na kopułę, z bliska, niemal na wyciągnięcie ręki, można podziwiać freski. Kiedy w końcu dotrze się na sam szczyt kopuły, rozpościerający się stamtąd widok zapiera dech w piersi. Przepiękna Florencja… u naszych stóp! Na wieżę katedry warto wybrać się zwłaszcza pod wieczór, kiedy to promienie zachodzącego słońca otulają dachy florenckich domów. Jeśli zaś cierpicie na klaustrofobię lub akrofobię, to stanowczo odradzam wspinaczkę się na szczyt katedry.

Tego samego dnia jeszcze udało mi się zwiedzić baptysterium, znajdujące się nieopodal katedry. Do środka prowadzi troje drzwi z brązu. Najstarsze ozdobione zostały scenami z życia św. Jana Chrzciciela, drugie scenami z Nowego Testamentu, a najmłodsze zaś scenami ze Starego Testamentu. Te ostatnie są uznawane za najpiękniejsze. Michał Anioł nazwał je Drzwiami Raju.

Pisząc o Florencji, nie mogę nie wspomnieć o Filippe Brunelleschim. To on zaprojektował i zbudował kopułę florenckiej katedry, największą taką konstrukcją do XX wieku, kiedy to zaczęto używać betonu i stali. Brunelleschi – człowiek o niezwykłych zdolnościach inżynieryjno-konstrukcyjnych – uważany jest za pioniera renesansowej architektury. Jako jeden z pierwszych poznał zasady rządzące perspektywą i zastosował je w architekturze i malarstwie. Wywarł wielki wpływ na Donatella, Leonarda, Michała Anioła i Rafaela. Od strony technicznej zbudowanie kopuły było nie lada osiągnięciem. Jeden z historyków architektury powiedział, że w XV wieku był to wyczyn porównywalny z wysłaniem człowieka na Księżyc.

Florencję żegnałam w deszczu, ale to niebo płakało – nie ja. Wyjeżdżałam bez żalu, bo z postanowieniem, że tam jeszcze wrócę. Wciąż czuję niedosyt… Dwa dni to stanowczo za mało, aby poznać to miasto, ale wystarczająco dużo, aby zachwycić się nim i zakochać na zawsze.

Moje top 5:
1. Galeria Ufizzi
2. Przejażdżka karuzelą
3. Panorama Florencji z Duomo
4. tiramissu w restauracji Il Grillo na Piazza di Santa Maria Novella
5. Piazza della Signoria

Jeśli  podoba Ci się ten wpis, będzie mi bardzo miło, jeśli:
✔ zostawisz pod nim komentarz
✔ zaobserwujesz mój profil na Instagramie

Zapraszam na rajską wyspę