Lubię wracać w strony, które znam…

“…Lubię wracać w strony, które znam,
Po wspomnienia zostawione tam,
By się przejrzeć w nich, odnaleźć w nich
Choćby nikły cień, pierwszych serca drżeń,
Kilka nut i kilka wierszy z czasów,
Gdy kochałaś pierwszy raz…”
/Słowa: Wojciech Młynarski, muzyka: Zbigniew Wodecki/

      Piosenki Zbigniewa Wodeckiego towarzyszą mi przez całe życie. Czuję wyjątkowy sentyment do jego utworów, głównie chyba za sprawą jego magicznych skrzypiec.  Sama nie gram, ale skrzypce były i nadal są jednym z najważniejszych instrumentów w moim życiu.  Mój dziadek grał na skrzypcach i moje wspomnienia z dzieciństwa mocno związane są z tym instrumentem.
To właśnie piosenka Zbigniewa Wodeckiego “Lubię wracać tam, gdzie byłem” zainspirowała mnie do napisania tego tekstu. Tym razem postanowiłam zabrać Was w sentymentalną  podróż w miejsca, które znam i do których często wracam.

      Pierwsze z tych miejsc znajduje się w Gorzowie i jest nim osiedle “Dolinki”
Moje dzieciństwo związane jest głównie z tą częścią Gorzowa.  Tutaj mieszkałam przez kilka pierwszych lat mojego życia. Tutaj przez 8 lat chodziłam do Szkoły Podstawowej nr 9. To z tym miejscem są związane moje beztroskie lata – spacery po parku Kopernika, zabawy przy fontannie, moje pierwsze mniej lub bardziej udane jazdy na rowerze. Z perspektywy czasu  mile wspominam nawet długie kolejki do sklepu papierniczego, kiedy przyszła dostawa przed 1 września. Kiedy pogoda nie dopisywała, jeździłam na wrotkach  lub rowerem po długim korytarzu. Nieraz zdarłam sobie kolano albo nabiłam guza na czole, bo nie zdążyłam „wziąć zakrętu” przed windą. Ciekawa jestem, czy teraz też na korytarzach jest taki hałas jak za mojego dzieciństwa? A zimą? Z dawnych zim pamiętam beztroskie zabawy na śniegu, lepienie bałwana, zjeżdżanie na sankach (może teraz trudno w to uwierzyć, ale kiedyś były u nas srogie zimy ze śniegiem niemal po kolana). Mimo że nie mieszkam na osiedlu „Dolinki” od ponad 35 lat, to coraz częściej można mnie spotkać w tych okolicach. Wracam tam po wspomnienia, tak samo jak w przypadku jeszcze innego miejsca…

    Jest nim Studzionka – mała wioska położona nad Wartą, około 30km od Gorzowa. To jest jedno z tych miejsc, w którym czas jakby się zatrzymał, tak niewiele zmieniło się od lat siedemdziesiątych XX w. W tej wsi mieszkali moi dziadkowie, więc będąc dzieckiem, spędzałam u nich większość weekendów. To tam udało mi się po raz pierwszy poprawnie wymówić słowo “traktor” („wibrujące r” bardzo długo sprawiało mi trudność), co niezmiernie poruszyło całą rodzinę. To tam jadłam najlepszy w świecie rosół ugotowany przez moją babcię. Wspomnienie jego niepowtarzalnego smaku i zapachu towarzyszy mi do dzisiaj. To dziadek pokazał mi zwierzęta gospodarskie, barwnie o nich opowiadając, to tam po raz pierwszy poczułam zapach skoszonej trawy i siana. Coraz częściej wracam do Studzionki, żeby posłuchać najpiękniejszej melodii na świecie,  nie pozwalającej mi spać w dzieciństwie a teraz wpływającej kojąco na moją duszę,  a mianowicie… rechotu żab .Cieszę się, że to miejsce trwa nadal w niczym niezmąconym stanie, zapamiętanym z dzieciństwa.

      Niestety, nie mogę tego powiedzieć o innym, często odwiedzanym przeze mnie w dzieciństwie, miejscu – o Międzywodziu, małej, nadmorskiej miejscowości, położonej ok. 20 km od Międzyzdrojów. Trudno zliczyć, ile razy spędzałam tam letnie wakacje z moją mamą i młodszą siostrą. No cóż, to już nie jest to samo, klimatyczne miejsce. Zostało co prawda kilka domków czy ośrodków z dawnych czasów, ale większość albo została zburzona,  albo kompletnie zmieniona. Ośrodek, w którym spędzałam wakacje, już nie istnieje. Na jego miejscu zbudowano kościół,  a rybackie domki i małe ośrodki wypoczynkowe zastąpiono nowoczesnymi pensjonatami. Na dodatek miejscowość rozrosła się, przez co jest nie do poznania. Trudno odnaleźć w niej miejsca zapamiętane z dzieciństwa. No cóż idzie nowe i pewnie należy się z tym pogodzić.

    Nadszedł więc czas na konkluzję… Chyba się starzeję, skoro coraz częściej wracam do miejsc związanych z dzieciństwem. Sądzę jednak, że nie tylko ze mną tak się dzieje… Wracamy tam bowiem tak często nie tylko po wspomnienia, ale i po to, by odnaleźć siebie sprzed lat i po raz kolejny przekonać się, że wcale tak bardzo się nie zmieniliśmy, że wciąż pozostał w nas dawny optymizm, ciekawość otaczającego nas świata i miłość do natury. Powrót do dzieciństwa pozwala nam zachować spokój ducha, pomaga wciąż na nowo ładować „życiowe baterie”.

    A wracając do piosenki Zbigniewa Wodeckiego,  która zainspirowała mnie do napisania tego tekstu…

   Jest niewiele rzeczy w życiu, których żałuję. Nie odkładam ważnych spraw na później, bo wiem, że mogę nie mieć drugiej szansy. Jednak żałuję bardzo, że nigdy nie poznałam pana Zbigniewa Wodeckiego, nie byłam na jego koncercie. Wierzę jednak, że patrzy na nas z góry, śpiewa dla nas swoje piosenki, przygrywając na swoich magicznych skrzypkach, że wciąż „lubi wracać w strony, które znał”…

“Lubię wracać tam, gdzie byłem” Zbigniew Wodecki

Osiedle “Dolinki” Gorzów Wlkp.

Studzionka

Międzywodzie