“Fińskie dzieci uczą się najlepiej” Timothy D. Walker

Jaki jest fenomen fińskiego systemu edukacji? Co sprawia, że fińskie szkoły od lat zajmują czołowe pozycje w międzynarodowych testach edukacyjnych PISA? Odpowiedzi na te i inne pytania dotyczące fińskigo systemu edukacji znajdziesz w książce Timothy D. Walker’a “Fińskie dzieci uczą się najlepiej”. Z tej książki rodzice dowiedzą się co mogą zmienić w domu, żeby ułatwić proces uczenia się, a nauczyciele – w klasie, co wprowadzić na swoich lekcjach, aby dzieci z radością przychodziły na ich zajęcia, uczyły się lepiej i chętniej.
Mam nadzieję, że cytaty, które przygotowałam przekonają Was do tego, aby sięgnąć po tę książkę.

“Radosny program nauczania kładzie nacisk na pozaszkolne umiejętności życiowe, takie jak mindfulness, relacje międzyludzkie i samoświadomość“.

“Fińscy pedagodzy nieustannie szukają sposobów na rozwijanie uczniowskiej samodzielności“.

“Kiedy nauka w szkole przypomina naukę w prawdziwym świecie, dzieciom łatwiej dostrzec, jaki cel przyświeca ich pracy”.

“Nauczyciele w Finlandii bardzo chętnie prowadzą zajęcia na świeżym powietrzu“.

” Fińscy nauczyciele polecają odpoczynek na łonie natury“.

“Wielu fińskich nauczycieli podkreśla przede wszystkim, jak ważne jest stworzenie serdecznej atmosfery w szkole”. ” W ten sposób nawiązujemy dobre relacje i pielęgnujemy atmosferę odprężenia – to kamień węgielny pod wspaniały rok nauki”.

“Fińskim sposobem na radzenie sobie ze stresem, lepszą koncentrację i pamięć jest tak zwane mindfulness, czyli „uważna obecność”.
Trening uważności nie tylko pomaga dzieciom zachować uwagę. Dzięki niemu uczniowie szybciej dochodzą do siebie, kiedy coś ich wzburzy, i lepiej radzą sobie z całym dniem nauki. W dodatku, jak wykazało pewne badanie w szkole podstawowej, uczniowie:  wykazywali się większą empatią, potrafili spojrzeć na daną sytuację z innej perspektywy, trzymali na wodzy emocje, mieli więcej optymizmu, świadomości siebie, lepszą koncentrację, nie przejawiali stanów depresyjnych i agresji wobec rówieśników, byli oceniani przez kolegów jako chętniejsi do pomocy i współpracy oraz cieszyli się większą akceptacją z ich strony”.

“Dla fińskich nauczycieli obserwowanie dzieci i rozmowa na temat ich hobby zawsze jest priorytetem.
Dla nich sprawa była niewiarygodnie prosta: poznać pasje uczniów, połączyć z programem nauczania, a potem zaproponować uczniom opcje do wyboru. Musimy dobrze znać program nauczania, ale też zainteresowania dzieci w klasie, jeżeli chcemy zaproponować im pełne sensu, ciekawe zajęcia”.

“Nikt nie rozlicza fińskich edukatorów z wyników poprzez standaryzowane testy czy inspekcje. Podejście to sprawdza się w fińskich szkołach dzięki wysokiemu poczuciu wewnętrznej odpowiedzialności, a ono z kolei bierze się z wysokiego zaufania społecznego do nauczycieli“.

“Aby podnieść poziom radości w naszych klasach, musimy kultywować mentalność dostatku. Nie oznacza to, że mamy odrzucić nasze silne poczucie celu – przestańmy tylko skupiać się na konkurowaniu i ścigać się  z innymi, a zamiast tego skupmy się na osiągnięciu szczytu własnych możliwości, bez względu na to, jak idzie naszym kolegom po fachu”. 

“Fińscy uczniowie muszą regularnie prezentować swoje podejście do zagadnień kontrowersyjnych: ewolucji, polityki czy seksu.

Oto przykładowe pytania z egzaminu maturalnego:
– Język ojczysty: „Walka mediów o odbiorcę – jakie płyną z tego konsekwencje?”;
– Filozofia i etyka: „ Na czym polega szczęście, dobre życie i dobre samopoczucie w kategoriach koncepcji etycznych?”;
– Edukacja zdrowotna: „ Jaka jest podstawa zaleceń żywieniowych w Finlandii i jaki jest ich cel?”.

“Dzieci podążają za celem, który sprawia im radość”.

“Jak już wspomniałem, fińskie dzieci od maleńkości mają dużo swobody. Podobnie jak fińscy pedagodzy. Jak zapewne pamiętacie, zdecydowana większość moich helsińskich uczniów każdego dnia przemieszczała się samodzielnie pomiędzy szkołą a domem. Moją uwagę zwróciły również drobiazgi, takie jak maluchy – w wieku zerówkowym – biegające po parkach bez opieki rodziców, dzieci nakładające sobie jedzenie w szkolnej kafeterii czy poruszające się po korytarzach bez nauczycielskiego nadzoru. Tym dzieciom  nie dano tyle swobody, ponieważ były „wybitnymi jednostkami”; dorośli ufali, że same doskonale sobie poradzą”.

“Kiedy pytałem fińskich nauczycieli, co sprawia im największą radość w pracy, najczęściej mówili: współpraca. Nie zaskoczyło mnie to. Nauczyciele współpracowali nie tylko w tradycyjnych tego słowa znaczeniu, wspólnie planując i prowadząc lekcje – naprawdę dzieli ciężar nauczania. Pomagali sobie w wyszukiwaniu źródeł do zbliżającej się lekcji. Dyskutowali, w jaki sposób wyjść naprzeciw szczególnym potrzebom uczniów. Razem analizowali program nauczania. Rozmawiali o tym, jak najlepiej wykorzystać przerwę. Oceniali sprawdziany. Oferowali sobie nawzajem wsparcie techniczne”.

” Choć nie sposób wyobrazić sobie, by w szkołach na całym świecie zdołano wprowadzić fińską kulturę zaufania, marzyłbym, abyśmy kierowali się tym podejściem na lekcji, dając naszym uczniom więcej swobody. Jestem przekonany, że dzięki temu rozwiną u siebie poczucie odpowiedzialności, odpowiednie, rzecz jasna, do wieku”. 

.

Jeśli podoba Ci się ten wpis, będzie mi bardzo miło, jeśli:
✔ zostawisz pod nim komentarz
✔ zaobserwujesz mój profil na Instagramie
Zapraszam również na wpis: Small talk, czyli jak zacząć mówić po angielsku